W dniu 25 stycznia 2019 r. tutejsza kancelarii skierowania skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego w Warszawie od postanowienia Sądu Okręgowego w Gliwicach ustanawiającego służebność drogi koniecznej.
Tutejsza kancelaria wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, wskazała na dwie podstawy:
a) potrzebę wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości, a mianowicie:
- czy korzystanie z dojazdu za zgodą (chociażby dorozumianą) właścicieli nieruchomości sąsiednich wchodzi w zakres pojęcia „porozumienia” między zainteresowanymi, o którym mowa w art. 145 §2 zd. 2 k.c.
- czy nakaz przeprowadzenia drogi koniecznej przez nieruchomość dzieloną, o którym mowa w art. 145 §2 zd. 2 k.c. ma zastosowanie w sytuacji, gdy droga konieczna może być ustanowiona w pasie gruntu, który wskutek dorozumianego porozumienia właścicieli nieruchomości sąsiednich od lat wykorzystywany jest przez właściciela nieruchomości władnącej jako droga;
b) skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona, a to z uwagi na fakt, że wytyczony przez Sąd przebieg drogi koniecznej jest nieracjonalny, kosztowny i wymaga uzyskania zezwoleń, a jednocześnie wiąże się z istotnym uszczerbkiem nieruchomości obciążonej, przy czym ów uszczerbek jest nieproporcjonalnie większy aniżeli dla nieruchomości sąsiedniej – ustanowiona służebność jest przez to sprzeczna z interesem społeczno-gospodarczym, o którym mowa w art. 145 §3 k.c.
